۱۸اسفند
امروز اگر ما به هر جایی برسیم و فردا هم ، حاصل بذری است که امام خمینی( ع ) در سال 57 کاشت و سربازان و فرزندانش آن را با خون خود آبیاری کردند.
هر انسانی با هر تفکر و سلیقه و اعتقادی اگر شرف داشته باشد بی شک خود را وام دار کسانی می داند که از همه چیز گذشتند و رفتند تا سرزمینشان بماند.
آدم هایی که در عین سادگی بزرگترین اتفاق قرن را با ایمانشان رقم زدند و بچه و تحصیل و خانمان نتوانست جلوی هدف بزرگشان را بگیرد.
اینان کار بزرگی کردند که خیلی از مدعیان آن روز ها و این روز ها نمی توانند یک قدم مانند آنها بردارند و پای عمل که میرسد قولشان را فراموش می کنند و پشت کلمات پنهان می شوند و با هزار بهانه شانه خالی کردنشان و سکوتشان را توجیه می کنند.
این وادی پیر و جوان نمی شناسد، حتی با سواد و بی سواد هم، حتی عالم و عامی هم، چه بسا نوجوانانی روستایی که تا قبل از آن پا از ده شان فراتر نگذاشته بودند رفتند و جاودانه شدند و پیرهای دنیا دیده ای پایشان لنگ زد و هنوز هم که هنوز است می لنگند.
امروز اگر ما سری در سرها در آورده ایم به خاطر فلان روشنفکر و بهمان فرهیخته ارجمند(!) نیست تنها و تنها به خاطر مردانگی امام خمینی(ره)، مقام معظم رهبری و فرزندان و سربازانشان است که حالا تمام قدرت دنیا پشت یک میز مینشیند برای مذاکره با کشوری که سالها تحت سیطره شان بوده است.
