امروز اگر ما به هر جایی برسیم و فردا هم ، حاصل بذری است که امام خمینی( ع ) در سال 57 کاشت و سربازان و فرزندانش آن را با خون خود آبیاری کردند.
هر انسانی با هر تفکر و سلیقه و اعتقادی اگر شرف داشته باشد بی شک خود را وام دار کسانی می داند که از همه چیز گذشتند و رفتند تا سرزمینشان بماند.
آدم هایی که در عین سادگی بزرگترین اتفاق قرن را با ایمانشان رقم زدند و بچه و تحصیل و خانمان نتوانست جلوی هدف بزرگشان را بگیرد.
اینان کار بزرگی کردند که خیلی از مدعیان آن روز ها و این روز ها نمی توانند یک قدم مانند آنها بردارند و پای عمل که میرسد قولشان را فراموش می کنند و پشت کلمات پنهان می شوند و با هزار بهانه شانه خالی کردنشان و سکوتشان را توجیه می کنند.
این وادی پیر و جوان نمی شناسد، حتی با سواد و بی سواد هم، حتی عالم و عامی هم، چه بسا نوجوانانی روستایی که تا قبل از آن پا از ده شان فراتر نگذاشته بودند رفتند و جاودانه شدند و پیرهای دنیا دیده ای پایشان لنگ زد و هنوز هم که هنوز است می لنگند.
امروز اگر ما سری در سرها در آورده ایم به خاطر فلان روشنفکر و بهمان فرهیخته ارجمند(!) نیست تنها و تنها به خاطر مردانگی امام خمینی(ره)، مقام معظم رهبری و فرزندان و سربازانشان است که حالا تمام قدرت دنیا پشت یک میز مینشیند برای مذاکره با کشوری که سالها تحت سیطره شان بوده است.
امید که بدانیم به چه قیمتی بزرگ شده ایم.
امید...
