زندگی

دگر این خانه مرا تنگ بود    زندگی بی شهدا ننگ بود

alirezadavari.blog.ir

telegram.me/alirezadavari64

امسال سال شهادت بود...

عجب رفقایی رو از دست دادیم ... 

عجب مردایی بودن ...

سجاد مرادی

حمیدرضا دایی تقی

علی شاهسنایی

مسلم خیزاب

عبدالمهدی کاظمی

محمد جواد قربانی

عبدالحسین یوسفیان 

مرتضی زارع

و...

این لیست بلند شهدا...

سال شهدا دارد به پایان میرسد ..

سال دیگه کدوممون لیاقت شهادت داریم ... 

یا محول الحول و الاحوال ...

حول حالنا الی احوال شهدا ... 

دو روز تا میزبانی مسافران گمنام بهشت در شهر

گفتند شهید گمنامه،پلاک هم نداشت اصلا هیچ نشونه ای نداشت

امیدوار بودیم روی زیر پیرهنش اسمش رو نوشته باشه..

نوشته بود:اگر برای خداست، بگذار گمنام بمانم

دو روز دیگر میزبان مسافران بهشت خواهیم بود

انشاالله شهر دولت آباد اصفهان روز 24 اردیبهشت میزبان شهدای گمنام هستش که

مراسم استقبال و وداع از شهیدان روز چهارشنبه 23 اردیبهشت 94 بعد از نماز عشا در امام زاده نرمی دولت آباد برقراره و

مراسم تشیع و تدفین شهیدان روز پنجشنبه 24 اردیبهشت ماه 94 ساعت 9 صبح در میدان انقلاب دولت آباد هستش 

دوستان اصفهانی از دست ندن         اطلاعات بیشتر در khabarma.ir

از روی دست سردار شهید برونسی

چند روز قبل از عملیات بارها از شهادتش در عملیات فریب الوقوع بدر خبر میدهد و گاهی انقدر مطمئن حرف میزند که می گویید: اگر من در این عملیات شهید نشدم در مسلمانی ام شک کنید! وحتی به بعضی ها از تاریخ و محل شهادتش خبر میدهد که چند روز بعد در عملیات بدر همان طور هم میشود. این وقایع عجیب در زندگی این شهید بارها رخ داده.

سردار رشید اسلام شهید حاج عبدالحسین برونسی

در ظاهر کارگری بنا بیش نیست اما در باطن رمز موفقیت و رستگاری او عبودیت و بندگی بی قید و شرط این شهید والامقام در مقابل حق و تسلیم محض بودن او بر درگاه ملکوتی امام زمان(عج) م پیروی خالصانه و صادقانه اش او را بارها مورد عنایت و لطف آن حضرت و اهلبیت عصمت قرار می دهد.

اون چیزی که امثال من و شما باید از روی دست این شهید بزرگوار کپی کنیم و سرلوحه ی زندگیمون قراربدیم تا بتونیم کمی تا قسمتی شبیه شهدا بشیم و یه پله به خداوند متعال و شهادت نزدیک بشیم ، بندگی به تمام معنا و بی قید و شرط و تسلیم محض در مقابل خداوند و اهلبیت عصمت بودن

پشتوانه

امروز اگر ما به هر جایی برسیم و فردا هم ، حاصل بذری است که امام خمینی( ع ) در سال 57 کاشت و سربازان و فرزندانش آن را با خون خود آبیاری کردند.

هر انسانی با هر تفکر و سلیقه و اعتقادی اگر شرف داشته باشد بی شک خود را وام دار کسانی می داند که از همه چیز گذشتند و رفتند تا سرزمینشان بماند.

آدم هایی که در عین سادگی بزرگترین اتفاق قرن را با ایمانشان رقم زدند و بچه و تحصیل و خانمان نتوانست جلوی هدف بزرگشان را بگیرد.

اینان کار بزرگی کردند که خیلی از مدعیان آن روز ها و این روز ها نمی توانند یک قدم مانند آنها بردارند و پای عمل که میرسد قولشان را فراموش می کنند و پشت کلمات پنهان می شوند و با هزار بهانه شانه خالی کردنشان و سکوتشان را توجیه می کنند.

این وادی پیر و جوان نمی شناسد، حتی با سواد و بی سواد هم، حتی عالم و عامی هم، چه بسا نوجوانانی روستایی که تا قبل از آن پا از ده شان فراتر نگذاشته بودند رفتند و جاودانه شدند و پیرهای دنیا دیده ای پایشان لنگ زد و هنوز هم که هنوز است می لنگند.

امروز اگر ما سری در سرها در آورده ایم به خاطر فلان روشنفکر و بهمان فرهیخته ارجمند(!) نیست تنها و تنها به خاطر مردانگی امام خمینی(ره)، مقام معظم رهبری و فرزندان و سربازانشان است که حالا تمام قدرت دنیا پشت یک میز مینشیند برای مذاکره با کشوری که سالها تحت سیطره شان بوده است.

امید که بدانیم به چه قیمتی بزرگ شده ایم.

امید...